سوالات بی پاسخ در خصوص فاز ۱۱ پارس جنوبی

 

در این زمان بود که مذاکرات با چین آغاز شد که این مرتبه نیز به دلایلی در سال ۱۳۹۱ چین هم از این طرح خارج شد و در آن زمان مذاکره با  شرکت‌ های داخلی مانند پترو ایران، تاسیسات دریایی و پترو پارس صورت گرفت.

 

شرکت پتروپارس سومین شرکتی بود که بعد از رفتن چینی‌ها از طرح توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی، نام آن به‌عنوان پیمانکار طرح اعلام شد. حتی قرارداد فاز ۱۱ پارس جنوبی بین پتروپارس و شرکت ملی نفت ایران در قالب بیع متقابل امضا شد اما با روی کار آمدن دولت یازدهم بخشنامه‌ای ابلاغ شد مبنی بر اینکه هرگونه امضای قرارداد پیش از تاریخ جلسه رأی اعتماد مجلس و انتخاب وزیران باطل است، بر این اساس چون قرارداد مورد نظر در مردادماه ۱۳۹۲ نهایی شده بود قرارداد "کان‌لم‌یکن" محسوب شد.

 

البته مهندس زنگنه در سال ۱۳۹۲ دلیل کنار گذاشتن پتروپارس را نداشتن تمکن مالی اعلام کرد و گفت اولویت توسعه با فازهای ۱۲، ۱۵ و ۱۶، ۱۷ و ۱۸ است و تصمیم درباره فاز ۱۱ سر فرصت گرفته می‌شود که البته این تصمیم تا سال ۱۳۹۵ به طول انجامید !!

 

طبق نقشه، فاز ۱۱ پارس جنوبی مرزی ترین نقطه با گنبد شمالی (قطر) می باشد.
 

با وجود اینکه در بهمن ماه ۱۳۹۵ مدیرعامل شرکت توتال اعلام کرد که "باید منتظر سیاست‌های ترامپ در قبال ایران باشیم تا درباره سرمایه‌گذاری در این کشور تصمیم‌گیری کنیم". اما ... در سال ۱۳۹۶ قرارداد طرح توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی به ارزش ۴.۸ میلیارد دلار با حضور مهندس زنگنه میان شرکت ملی نفت ایران و کنسرسیومی متشکل از شرکت‌های توتال فرانسه، شرکت ملی نفت چین (CNPC) و شرکت پتروپارس به امضا رسید. 

 

توتال رهبری کنسرسیوم پروژه توسعه فاز ١١ پارس جنوبی را بر عهده داشت و سهم این شرکت فرانسوی در این کنسرسیوم ۵۰.۱ درصد، سهم شرکت چینی CNPC به میزان ۳۰ درصد و سهم شرکت پتروپارس ۱۹.۹ درصد تعیین شد.

 

طبق این قرارداد میبایست ۴۰ ماه پس از امضا شاهد تولید گاز این میدان می بودیم که هیچگاه این پروژه در سال ۱۳۹۹ به بهره برداری نزدیک هم نشد!

 

و بلاخره پس از روی کار آمدن دولت سیزدهم، بهره برداری از فاز ۱۱ جز اولویت های مهم دولت و مدیریت شرکت ملی نفت قرار گرفت به طوریکه ضمن اختصاص ردیف بودجه جداگانه و بازنگری در پیمانکاران فرعی، حتی برای بازگشت شناور راهبردی اوشنیک رایزنی های سیاسی انجام دادند تا تاخیری در روند تکمیل پروژه بوجود نیاید.

 

 

این فاز به علت هم مرز بودن با گنبد شمالی مشخصا امکان مهاجرت گاز از مرز ایران به سمت قطر با توجه به توسعه روز افزون قطری ها و حتی حفر چاه های افقی از سمت آن ها را در پی دارد . 

 

از سوی دیگر با توجه به نرخ فروش گاز در ۲۰ سال گذشته و یکی از اهداف توسعه این میدان که ایجاد کارخانه LNG بود، می توانستیم با توجه به تولید روزانه ۵۶ م م م گاز طبیعی با نرخ حتی ۱۳ سنت طی ۲۰ سال از فروش مستقیم گاز طبیعی حداقل ۵۳ میلیارد دلار ارز آوری داشته باشیم و در صورت تبدیل به LNG این عدد تنها در زمستان هایی چون سال گذشته از صادرات به اروپا قابل دستیابی بود.

 

اما به نظر نگارنده مهم ترین هدف از توسعه این فاز در زمان خود را می توان ایجاد منافع مشترک با سایر کشورها از طریق انعقاد قرارداد و سخت تر شدن مکانیزم تحریم ها دانست . 

 

 

مسئولان وقت باید پاسخ دهند که چرا پس از عهد شکنی توتال و حتی مصاحبه مدیر عامل این شرکت، دوباره به این شرکت فرانسوی اعتماد کردند و از سال ۹۲ تا ۹۹ کشور را معطل کردند ؟!

 

مسئولان باید پاسخ دهند که چرا پس از خروج توتال در سال ۸۸ به توانمندی داخل اعتماد نکردند؟ آن زمان که پول بود و تحریم ها هم شدت نداشت و سراغ چینی ها رفتند !

 

مسئولان باید پاسخ دهند که از سال ۷۹ تا ۸۸ با توتال چه کار می کردند؟!

 

چه کسی پاسخگوی بیش از ۲۰ سال عدم النفع کشور خواهد بود؟!

 

 

با عنایت خداوند متعال، تلاش شبانه روزی مدافعان تولید، همت مدیران ارشد وزارت نفت دولت سیزدهم بلاخره پس از سالها امروز سکوی ۳۲۰۰ تنی فاز ۱۱ پارس جنوبی نصب شد و به تا چند روز دیگر با حضور رئیس جمهور، آیت الله رئیسی، تولید از این میدان راهبردی شروع خواهد شد.